Stal 38HMJ do azotowania jest przeznaczona do utwardzania powierzchniowego przez nasycenie powierzchni gotowego wyrobu azotem. Do azotowania stosuje się stale średnio węglowe. Dzięki dodatkowym stopom (chrom, molibden, glin), stale, po azotowaniu umożliwiają uzyskanie największe twardości warstwy powierzchniowej. Twardość warstwy powierzchniowej po azotowaniu nie zmniejsza się po nagrzaniu do temperatury 500 °C. Wyroby wykonane z takiej stali po azotowaniu uzyskują wysoką odporność na ścieranie. Taka stal nie nadaje się do spawania.
Właściwości i zastosowanie stali 38HMJ do azotowania
Stal konstrukcyjna chromowo – glinowa z dodatkiem molibdenu o wysokiej hartowności przeznaczona jest do azotowania po obróbce cieplno – chemicznej osiąga twardość powyżej 900 HV. Najlepsze własności mechaniczne osiąga wyrób o przekroju ok. 80 mm. Stal 38hmj do azotowania jest wykorzystywana przy produkcji części lub podzespołów wymagających odpowiednich własności ślizgowych powierzchni, wysokiej twardości rdzenia, odporności na wysokie temperatury, relaksacje i korozję. Historycznie jest to pierwszy gatunek stali wytypowany do do celów utwardzania powierzchni w niku procesu azotowania. Proces obróbki cieplnej: wyżarzanie zmiękczające odbywa się w temperaturze 700 – 730°C; normalizowanie w 900 – 940°C; hartowanie w wodzie lub oleju w 880 – 940°C; odpuszczanie w 570 – 650 °C; azotowanie w 500 – 520°C. Wartość mechaniczne: twardość w stanie zmiękczonym, Rm: > 980 MPa; granica plastyczności, Rp0,2: > 830 MPa; wydłużenie, A: > 14%, przewężenie, Z: > 15%; praca łamania, KU2: > 72J. Wyroby wykonane z tej stali po azotowaniu wykazują bardzo dobrą odporność na ścieranie, przy niskim współczynniku tarcia współpracujących powierzchni. Mogą pracować w podwyższonej temperaturze nieprzekraczającej temperatury azotowania. Polerowanie lub docieranie to najkorzystniejsze i najoszczędniejsze rozwiązanie finalnej operacji azotowania. Szlifowanie usuwa najcenniejszy fragment warstwy dyfuzyjnej jako naddatek szlifierski.
Stal jest stosowana w przemyśle samochodowym oraz maszynowym na części pompek paliwowych silników diesla, wały rozrządcze i korbowe, wrzeciona szlifierek i frezarek, cylindry, tuleje, płytki zaworów, formy do prasowania mas plastycznych, czopy korbowe, drągi tłokowe, części armatury przy pracy z parą przegrzaną, np. kołnierze, koła zębate, popychacze i ślimaki, tuleje i cylindry maszyn pneumatycznych. Stal nie nadaje się do spawania, wykazuje kruchość, posiada ograniczona odporność na uderzenia.
